Von de Reha unn von de Rüps

Omm letzde Sunndaach omm Stommdisch frächt mich de Schorsch: Wie long bisden jetz nitt doogewese?

Ei sechs Woche, habb ich ze Ontwort gewwe.

Dess iss e long Zeit, moont de Karl, no ja, die iss aach erumgonge.

Giehts dann jetz besser mett doine Laaferei?

No ja, saach ich, erst emol abwarte, dess konn noch e Zeit dauern.

Ja, sät de Karl, moin Nochber iss vier Monat onn de Kricke gonge unn die Sach iss immer noch nit gut.

Ich saach: In de Reha werrd joo vill gemacht, awwer jetz muss ich halt dehoom unn hier in Flerschem weidermache.

De Schorsch hott gefroocht: Wie wars dann so in de Reha? Du warst in Wissbade, gell? Hosde dort enn Kurschadde gehabt?

Ich habb de Kopp geschittelt. In de Reha gibt’s koo Kurschadde, doo gibt’s Rüps.

Rüps?, frächt de Karl, ei was issen dess?

Aach de Schorsch hotts nitt gewusst unn hott mich gonz neigierisch oogeguckt.

Ich habb gegrinst. Enn Rüp iss enn Reha-Übergangs-Partner.

Jetz hott de Karl gefroocht: Unn, hosde so enn Rüp gehabt?

Naa, habb ich ze Ontwort gewwe, wennde zwaa Kricke brauchst konnsde kooner ess Händche halle. Awwer in sooner Klinik gibt’s halt aach Leit, die es nitt mette Knoche hawwe. Monche warn dort, dene hosde garnitt oogeseh, dasse kronk sinn, die sinn dann jeden Owend nooch Wissbade enoi, ooner drinke.

Moont de Karl: Unn dort onn de Thek hott merr dann enn Rüp getroffe, odder?

Konn soi, saach ich, ich war nitt debei, ich konnt doch nitt so weit laafe, unn mettem Bus ze fahrn habb ich mich nitt getraut. Also habb ich owends in de Cafeteria von de Klinik gesotze, habb e alkoholfrei Bierche getrunke unn habb mich bei Zeit ins Zimmer gemacht unn Fernseh geguckt. Awwer ich konn eich erzähle, wies oom gonge iss, der onn unserm Disch gesotze hott. Der hott Hermonn gehaaße, war aus Bischem unn hott folchendes verzählt: Doo war so oo, die war e bissi jinger wie er unn hott aach noch gonz gut ausgesehe. Die war jeden Owend mettem Hermonn unn noch e paar onnern in de Stadt unn noochher warn se dann all zimlich gut druff. Onn oom Noochmiddaach, so hotter verzählt, unn weil joo aach die gonz Zeit schee Wedder war, hotter newer dem Fraache uffere Bonk vor de Klinik gesotze unn doo hätt die Fraa als so ihr Händ beweecht, so e bissi nervees, unn doo wollder se beruhische unn hott so gonz vorsichdisch nooch dere ihrne linke Hond gegriffe – unn in dem Aacheblick hätt jemond vor ihm gestonne unn hätt gerufe: Hermonn, bist du’s? Ei saache mol, bist du aach in dere Klinik? Er guckt uff unn sieht, dass die, die Hermonn gerufe hott, aach aus Bischem war unn die de Hermonn unn soi Fraa gut kenne dut. Doo hätter nor noch gemurmelt, ei was iss die Welt soo kloo, awwer von dem Aacheblick wars ferr de Hermonn aus mettem Händchehalle unn emm Rüp.

So was bassiert halt, moont de Schorsch.

Unn ich saach: So, unn jetz verzählt merr emol, was in Flerschem bassiert iss.

Vill, hott de Karl gesaat, vill.

  Eiern Honnes

Noch keine Bewertungen vorhanden


X